2007 թե 2008 թվականն էր. մենք երիտասարդ էինք, անփորձ ու սենտիմենտալ ու թատրոնին անհուսորեն ու ինքնամոռաց սիրահարված: Մի քանի ընկերներով, բոլորս ուսանող, հնարավորինս շատ երեկոներ թատրոնում էինք անցկացնում: Դե իհարկե, այդքան տոմսի փող չունեինք, ու գնում էինք բոլոր հնարավոր թատերական փառատոնների բոլոր ներկայացումներին, որոնք հիմնականում անվճար էին:
ՆՓԱԿ-ի «Մեկ քառակուսի մետրը» մեր ամենասիրելի փառատոններից էր. այստեղ ներկայացումներից հետո քննարկումներ էին լինում. մենք այդ ժամանակ կլանում էինք ոչ միայն ներկայացումները, այլ դրան հաջորդող քննարկումները, թատերագետների կարծիքները, մեկնաբանությունները:
ՆՓԱԿ-ում ներկա լինող թատերագետներից մեր ուշադրությունը գրավել էր ակնոցով ու ինքնատիպ հումորով մի կին. բոլոր ներկայացումները մեկնաբանում էր, զգում էինք, որ շատ բան գիտի, շատ գրագետ է, ճանաչում էր բոլորին ու խնայում էր բոլորին. էն որ համ սարկազմ կար խոսքի մեջ, համ էլ անսահման հոգատարություն... Սկզբից ամաչում էինք իրեն մոտենալ, բայց շատ էինք ուզում հետը ծանոթանալ. դե մենք ինչ-որ ուսանողներ, ինքը` լուրջ թատերագետ: Բայց դե ծանոթացանք մի երեկո, ու այդ երեկոն դարձավ գիշեր` թատրոնի մասին անվերջ զրույցով ձգվող, ու ինքը դարձավ մեր Նվարդը, ամենահոգատարը, ամենասրտացավը, ամենաուշադիրը...
Հետո իրեն ներկայացնելիս ասում էի` իմ ընկերն է, իմ Նվարդը: Թատրոն հրաշքի մասին զրույցները շարունակվում էին իր տանը, իր տնից թատրոնի ճանապարհին ու ներկայացումից հետո դեռ երկար...
Քարվաճառ գալու որոշումովս շատ էր հպարտանում, երևանյան թատրոններում ամենաամուրն ինքն էր գրկում...
Հենց երեկ կարդում էի նրա «Նահապետի հոբելյանական աշունն» ու մտածում` այսպես միայն Նվարդն է գրում, թատրոնն այսպես միայն Նվարդն է սիրում: Մեր Նվարդը, հայ թատրոնի Նվարդը... ու միևնույնն է, Երևանում թատրոն գնալիս շարունակելու եմ Ձեզ փնտրել, Նվարդս...
ՆՓԱԿ-ի «Մեկ քառակուսի մետրը» մեր ամենասիրելի փառատոններից էր. այստեղ ներկայացումներից հետո քննարկումներ էին լինում. մենք այդ ժամանակ կլանում էինք ոչ միայն ներկայացումները, այլ դրան հաջորդող քննարկումները, թատերագետների կարծիքները, մեկնաբանությունները:
ՆՓԱԿ-ում ներկա լինող թատերագետներից մեր ուշադրությունը գրավել էր ակնոցով ու ինքնատիպ հումորով մի կին. բոլոր ներկայացումները մեկնաբանում էր, զգում էինք, որ շատ բան գիտի, շատ գրագետ է, ճանաչում էր բոլորին ու խնայում էր բոլորին. էն որ համ սարկազմ կար խոսքի մեջ, համ էլ անսահման հոգատարություն... Սկզբից ամաչում էինք իրեն մոտենալ, բայց շատ էինք ուզում հետը ծանոթանալ. դե մենք ինչ-որ ուսանողներ, ինքը` լուրջ թատերագետ: Բայց դե ծանոթացանք մի երեկո, ու այդ երեկոն դարձավ գիշեր` թատրոնի մասին անվերջ զրույցով ձգվող, ու ինքը դարձավ մեր Նվարդը, ամենահոգատարը, ամենասրտացավը, ամենաուշադիրը...
Հետո իրեն ներկայացնելիս ասում էի` իմ ընկերն է, իմ Նվարդը: Թատրոն հրաշքի մասին զրույցները շարունակվում էին իր տանը, իր տնից թատրոնի ճանապարհին ու ներկայացումից հետո դեռ երկար...
Քարվաճառ գալու որոշումովս շատ էր հպարտանում, երևանյան թատրոններում ամենաամուրն ինքն էր գրկում...
Հենց երեկ կարդում էի նրա «Նահապետի հոբելյանական աշունն» ու մտածում` այսպես միայն Նվարդն է գրում, թատրոնն այսպես միայն Նվարդն է սիրում: Մեր Նվարդը, հայ թատրոնի Նվարդը... ու միևնույնն է, Երևանում թատրոն գնալիս շարունակելու եմ Ձեզ փնտրել, Նվարդս...
