Այսօր, մարտի 27-ը, աշխարհում նշվում է որպես թատրոնի միջազգային
օրը: Այսօր ուղիղ հինգ ամիս է, որ ես Քարվաճառ քաղաքի բնակիչ եմ: Առաջին հայացքից երկու
իրար հետ կապ չունեցող միտք:
Քարվաճառում թատրոն չկա, Քարվաճառում անգամ թատրոնի ստվեր
չկա: Սա մի նոր ձեւավորվող քաղաք է, նոր ձեւավորվող համայնք ու հասարակություն, ու
մի կարգին թատրոնն այստեղ այնքա՜ն անելիք ունի: Թատրոնը միայն շենք չի, թատրոնը միայն
ներկայացում չի, թատրոնը միայն թատերախումբ չի, թատրոնը մթնոլորտ է ու կենսակերպ, առաջնորդող
ու լուսավորող: Թատրոնը զարգացնում է, ցույց է տալիս, ստիպում է զգալ, մտածել, փնտրել,
«ես»-իդ կողքից, տակից, վրայից նայել: Թատրոնն այլ իրականություն է, որտեղ կարելի է
փախչել, երբ քո իրականությունը հոգնեցրել է, թատրոնը բեմադրիչի ստեղծած աշխարհն է,
թատրոնը հնարավորություն է…
.jpg)
Իսկ Քարվաճառում թատրոն չկա: Ու ոչ մի մեղավոր չեմ փնտրում,
ու ոչ մեկին չեմ մեղադրում, որ Քարվաճառում թատրոն չկա: Քարվաճառում շատ բան չկա, ինչու՞
պիտի թատրոն լիներ:
Ինքս այստեղ տեղափոխվելով` նպատակ ունեի տեղի դպրոցականների
հետ մի փոքրիկ թատերախումբ կազմել: Երկար ժամանակ պետք չեկավ հասկանալու համար, որ
դա չափազանց բարդ գործ է, գրեթե անհնարին ձգտող: Ու էլի ոչ մեկը մեղավոր չի. տեղի երեխաները
թատրոն ասվածի մասին շատ աղոտ պատկերացում ունեն, ներկայացում ամբողջ կյանքի ընթացքում
թերեւս մի քանի հատ են դիտել:
Քարվաճառցի մի քանի բալիկների հետ հերթական փորձն անելով`
այսօր նշեցի թատրոնի միջազգային օրը անթատրոն Քարվաճառում, ու ամբողջ օրն անցավ աղոտ
մի հույսով, որ Քարվաճառն էլ մի օր թատրոն կունենա, թեկուզ ոչ շատ մեծ, մի փոքրիկ,
կոկիկ, բայց կարեւորը` թատրոն, իր անհրաժեշտ, այս քաղաքին այնքա՜ն անհրաժեշտ մթնոլորտով:
Ձեր գրառումը տեղ գտավ www.BlogNews.am կայքում: Շնորհակալություն:
ОтветитьУдалить