Երկու օր առաջ ընկերուհուս հետ քայլում ենք
Օպերայի եւ բալետի ակադեմիական թատրոնի շենքի մոտով: «Էստեղի աֆիշաներն ու՞ր տարան»,
հարցնում է ընկերուհիս: «Թատրոնների աֆիշաները տարել են Դերասանի տան մոտ,
մնացածը` չգիտեմ», ասում եմ ես:
Որոշ ժամանակ առաջ, իսկ դա շատ վաղուց չէր,
ընդամենը 2-3 տարի առաջ էր, իմ կյանքում ֆեյսբուքն ու ինտերնետը չնչին դեր ունեին:
Այդ երանելի ժամանակներում ես էլ-փոստս ստուգում էի 5-7 օրը մեկ, ու 24 ժամվա
բացարձակ մեծամասնությունն ապրում էի օֆլայն, իրական, շարժուն կյանքով: Այդ հին ու
այսօր անիրական թվացող ժամանակներում շաբաթվա մեջ մեկ-երկու անգամ բլոկնոտով ու
գրիչով (դրանք հիմա էլ միշտ մոտս են) մտերմագույն Փիսիկիս հետ գնում էինք
աֆիշաներից արտագրում թատերական ներկայացումների օրերն ու վայրերը: Այն ժամանակ ոչ
միայն մենք էինք պասիվ համացանցում, այլեւ թատրոններն էլ: «Այն ժամանակ»-ը
երկու-երեք տարի առաջ էր, բայց թվում է, թե դա դարեր առաջ էր, անցյալ կյանքում էր:
Հիմա թատրոնները խաղացանկը գրում են իրենց
էջերում, միջոցառումներ` իվենթներ, ուղարկում մարդկանց, հետո էլ նամակով
խնդրում-հիշեցնում, որ չուշանանք:
Հիմա աֆիշաներին նայելու կարիք չկա: Համացանցն ամեն ինչ է դառնում,
իսկ մեզ բոլորիս միավորում է Ֆեյսբուքը…
Комментариев нет:
Отправить комментарий