Մայիսի 6-ին Հայաստանի Հանրապետությունում տեղի ունեցան խորհրդարանական
ընտրություններ: Ես, Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիս, ով ունի ընտրելու
իրավունք, չմասնակցեցի այդ ընտրություններին: Ուղղակի չգիտեի, թե որ
կուսակցությանը տայի ձայնս, իսկ քվեաթերթիկը փչացնելու համար չարժեր Երեւանից
Վանաձոր հասնել: Ոչ մի կուսակցության, ոչ մի քաղաքական ուժի չեմ հավատում, հույսեր
չեմ կապում: Ու ընտրություններն էլ իմ կյանքում ոչ մի բան չփոխեցին, ու չէին
փոխելու առկա ուժերի ցանկացած դասավորությամբ:
ՀՀ-ում ընտրությունների հենց հաջորդ օրը Երեւանում օտարերկրյա հյուրեր
ընդունեցինք: Գերմանացի մի տղայի հետ խոսում ենք տարբեր բաներից: Ասում է` մազերս
կտրել էի, ուզում էի ինձ բանակ տանեին, բայց չտարան: Ասում է` գիտես, մեր մոտ
պարտադիր բանակ չկա, հատուկ ծառայություն է, ու դա իմ համար արկած էր, 18
տարեկանում: Ասում եմ` բա եթե պարտադիր չի, ինչու՞ էիր ուզում գնալ, իսկ դա
վտանգավոր չէր: Ասում է` չէ, Գերմանիայում ինձ ոչ մի բան վտանգավոր չի թվում: Ես
համոզված եմ, որ իմ երկիրն ինձ կպաշտպանի, իմ երկիրն իմ թիկունքին կանգնած է:
Ասում է` գիտես, Գերմանիայում սարսափելի չի ծերանալը, սարսափելի չի համալսարանն
ավարտելն ու անգործ մնալը, մենք հավատում ենք, մենք վստահ ենք մեր երկրի վրա:
Հա, հասկանում եմ, ո՞նց չեմ հասկանում…
Հաջորդ օրը գերմանացի ընկերս շատ անհանգիստ է: Ասում եմ` ի՞նչ է եղել:
Ասում է` մեր մոտ տեղական ընտրություններ են, որոնց արդյունքը շատ կարեւոր է.
երեկոյան պատասխանը կիմանամ: Ասում եմ` իրո՞ք կարեւոր է: Ասում է` հա, շատ կարեւոր
է: Երեկոյան ուրախ է, ոգեւորված. իր սատարած քաղաքական ուժն է ընտրվել:
Ինքը միշտ կապրի Գերմանիայում, չի լքի իր երկիրը, որտեղ ապահով է, ու որտեղ
կա հույսը:
Հ.Գ. ՀՀ-ն ու Գերմանիան համեմատելն, իհարկե, անհեթեթություն է, բայց ինձ այ
էս հավատն է պակասում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий