Կանգառում էին: Սառույց էր, սառցակալած էր,
սառցակալած էին: Ոտքերի տակ ջուր էր, կոշիկների մեջ` նույնպես: Կոշիկներն անորակ
էին, ջուրը ներս էին ծծում:
Սեղմվել էր Նրա ուսին. դողում էր ու երջանիկ
էր: Չէր ցանկանում, որ ավտոբուսը գար: Լավ էր այդպես մրսելը, այդպես երջանիկ
մրսելը: Ու չէր գալիս զգայուն ավտոբուսը, հասկանում էր երեւի, որ լքված այդ
կանգառից ոչ ոք անհամբեր չէր հեռանալ…
Բարձրացան ավտոբուս. Նա, ինչպես միշտ,
իրական հոգատարությամբ օգնեց տեղավորվել ու հետո քնքշությամբ բռնեց ձեռքը: Սեղմվել
էր կիսատաք ավտոբուսի մեջ նրան ու դողում էր կիսատաքի մեջ երջանիկ: Նա
անհանգստանում է. տարօրինակ ես: Մի անհանգստացիր, տարօրինակ չեմ, կիսատաք երջանիկ
եմ….
Ոլոր-մոլոր, դանդաղաշարժ, կիսատաք ավտոբուսը
ձգվում էր ու թույլ տալիս երջանիկ լինել….կիսասառը…..
Մինչեւ շքամուտք սառած է, սառցակալած է,
ինքն էլ սառցակալած է…
Հրաժեշտի կրակ համբույր ու սառը դուռ….ու
սրանց արանքում մի կիսատաք երջանկություն….
Комментариев нет:
Отправить комментарий