Հայրենիքիս զինվորը

Երիտասարդների զորակոչը դեպի ՀՀ Զինված Ուժեր շարունակվում է: Ծանոթ տղաներից ոմանք զորակոչի տարիքի են ու բանակ են գնում:

Կոնկրետ վիճակագրություն չունեմ, բայց շրջապատումս շատ մարդիկ չեն ցանկանում, որ իրենց երեխան բանակ գնա: Զորակոչի տարիքի շատ տղաներ իրենք էլ չեն ցանկանում գնալ բանակ՝ ծառայելու: Ամեն պատճառ կհորինեն, ծնողներին կստիպեն գումար ծախսել, որ իրենք խուսափեն ծառայությունից:

Բանակի հանդեպ այս մոտեցումը զուրկ չի որոշ օբյեկտիվ հիմքերից: Հասարակությունը լսում է բանակում տեղի ունեցած միջադեպերի ու զոհերի մասին: Զորակոչիկի մորը մի քիչ դժվար է համոզել օբյեկտիվ նայել դեպքերին, հասկանալ, որ 18-20 տարեկան տղաները քաղաքացիական կյանքում էլ են տաքարյուն ու կռիվներ են անում: Համաձայն եմ, իրականում շատ դժվար է օբյեկտիվ լինել մի հարցում, որը երեխայիդ կյանքին է վերաբերվում: Սակայն մարդիկ հաճախ չեն մտածում, թե ինչի կարող է բերել հայ տղաների՝ ռազմական պատրաստվածության պակասը:

Այս տարի իմ ամենամոտիկ հարազատ մարդն էլ պետք է զորակոչվեր բանակ: Ու ինքն շատ էր ցանկանում. ու ցանկանում էր իրոք, գիտակցելով այդ գործի ողջ կարեւորությունը; Շրջապատի մարդիկ նրա անկեղծ ցանկությունը հիմնականում չէին հասկանում: 

Մարդն ինքնակամ ուզում է գնալ բանակ. հա, այսօրվա իրականության մեջ մի քիչ դժվար է հասկանալ: Այնպես ստացվեց, որ նրան չզորակոչեցին: 

Ու նրա հիասթափությունն այնքան անկեղծ ու ակնհայտ էր, որ կրկին կարող էր տարօրինակ թվալ: 

Իսկ ես այնքան հպարտություն ու ուրախություն ապրեցի այսօր այն պատճառով, որ իմ կողքին, իմ իրականության մեջ կա այդպիսի մարդ: Մարդ, որ առողջ է դատում, մարդ, որ անձնականից ու անձնայինից վեր է մտածում, մարդ, որ անկեղծ է հայրենիքի հանդեպ իր զգացած պարտավորության մեջ ու մարդ, որ եթե մի օր պետք լինի, ինքն էլի զենքը ձեռքին կանգնելու  է՝ իր հայրենիքը պայքարելու, հայրենիք, որը մաքուր է ամեն տեսակ քաղաքական խաղերից, շահերից ու շահարկումներից:

Հ.Գ. Այս գրառումն օբյեկտիվ է, չնայած խոսել եմ շատ մտերիմ մի մարդու մասին :)