Փոքրիկ Վաչիկը մեծանում է իր մայրիկի հետ` շնորհիվ բարի ու սրտացավ մարդկանց

«168 ժամ» պարբերականի նոյեմբերի 8-ի համարում լույս տեսավ Լուսինե Ստեփանյանի «Մամա ջան, ախր երեխան մեղավոր չի իմ սխալի համար, ինչ ասես` կանեմ, մենակ թե երեխուս չտանես մանկատուն»,-աղերսում էր 4 ամսական երեխայի մայրը» վերնագրով նյութը, որը պատմում էր մանկահասակ մի աղջկա ու իր նորածին երեխայի ծանր պատմությունը:

 Նշված նյութին ընթերցողը ցանկության դեպքում կարող է ծանոթանալ «168 ժամ»-ի կայքում:  

  

 

Արմինեի մայրը` տիկին Հասմիկը, 17-ամյա աղջկան հետ էր բերել իր մոտ` փրկելով նրան հարբեցող ամուսնու հարվածներից: 17-ամյա աղջիկը, սակայն, միայնակ չի վերադարձել. նրա հետ է իր 5 ամսական որդին` Վաչագանը: Սկզբից նրանց դրությունն անտանելի ծանր էր: Տիկին Հասմիկը ցանկանում էր փոքրիկին հանձնել մանկատուն, քանի որ Վարդաշենի հանրակացարանի նկուղային հարկում փոքրիկին պահելն ուղղակի անհնար էր թվում: Չկար մահճակալ, չկար վառարան, չկար հագուստ, չկար կեր` երեխայի համար, չկար հավատ: Այդ ժամանակ տիկին Հասմիկի համար միակ խելամիտ լուծումը փոքրիկին մանկատուն հանձնելն էր. նա դա ցանկանում էր անել առաջինը հենց Վաչիկի համար: Սակայն Արմինեն դեմ էր. մայրական բնազդով նա չէր կարող համաձայնել բալիկից բաժանվելուն:

Դեկտեմբերի 4-ին այցելեցինք նրանց. շատ բան էր փոխվել: Լուսինե Ստեփանյանի հրապարակած նյութից հետո շատ մարդիկ արձագանքնեցին: Ինչպես պատմեց տիկին Հասմիկը, շատ մարդիկ են իրենց այցելել. «Ինչ որ այստեղ տեսնում ես, օգնություն  է, ոչ մի բան չունեինք: Մահճակալ են բերել, վառարան են բերել, փոքրիկի համար` շատ շորեր: Կեր էլ կա հիմա բավականին», նշեց նա:

Նյութի հրապարակման հենց հաջորդ օրը մի խումբ ակտիվ երիտասարդներ շորեր ու գումար հավաքեցին ու այցելեցին երեխային: «Հետո տարբեր կազմակերպություններից եկան, չնայած կազմակերպությունների անվանումները չեմ հիշում, բայց հիշում եմ մարդկանց անունները` Արամ, Էմմա, Տաթեւիկ…», երախտագիտությամբ նշեց տիկին Հասմիկը:    

Բայց որ ամենակարեւորն է, այս մարդկանց մոտ վերականգնվել է հավատը, հավատը ապագայի, կյանքի նկատմամբ:

«Արմինեն անպայման պիտի աշխատի, պիտի սովորի ինքն իր երեխային պահել, ինքն իր գլխի ճարը տեսնել», նշեց տիկին Հասմիկը:

Բալիկին մանկատուն հանձնելու մասին այս անգամ արդեն խոսք չկար: Մայր ու աղջիկ իրար լրացնելով պատմում էին, թե ինչպես են խնամում փոքրիկին, ինչպես են լողացնում, ու փոքրիկն ինչպես է խաղում, ծիծաղում…

Հանրակացարանային սենյակում մայր ու աղջիկ արդեն փորձում են ամեն ինչ կարգավորել: Իրենց հարեւանն եկել, մի թեթեւ վերանորոգել է սենյակը, պատերը մաքուր սպիտակ է ներկել: «Դե տանը երեխա կա, պիտի անենք», ասում է տատիկը:

Բավականին օգնություն են ստացել. հիմա իրենց միայն մի պահարան է անհրաժեշտ, քանի որ իրերը գետնին են դրված, մեկ էլ հեռուստացույց չունեն: «Եթե որեւէ մեկը ցանկանար ու հնարավորություն ունենար մեզ այդ հարցում էլ օգներ, արդեն լրիվ նորմալ կկահավորեինք սենյակն ու մարդավարի կապրեինք: Արմինեն էլ անպայման պիտի աշխատի», կրկնում էր տիկին Հասմիկը:

Նա շատ բան է տեսել կյանքում, ծանր օրեր շատ են եղել, ինքն էլ մեծ չարչարանքով է պահել-մեծացրել իր աղջկան: «Բայց դե կյանք է, ամեն ինչ էլ պատահում է: Ի՞նչ անեմ, որ երեխաս սխալվել է, ինքը երեխա` երեխա է ունեցել»:

Արմինեն իրոք դեռ ինքն է երեխա: 16 տարեկանում փախել է իրենից շատ մեծ տղամարդու հետ, ով, պարզվել է, հարբեցող է եղել, ծեծել է Արմինեին ու նրան պահել թշվառության մեջ: Արմինեն ինքն էլ լավ չի հասկանում, թե ինչ է նշանակում երեխա ունենալ: «Ինձ թվում էր, թե ինքը պետք ա մենակ ուտի ու քնի», միամիտ ասում է նա: Երեխային պահում ու խնամում է տիկին Հասմիկը:

Նա հավատում է, որ փոքրիկ Վաչիկը կմեծանա ու իրենց թեւ ու թիկունք կլինի, իրենց չարչարանքների արդյունքն իրենք կտեսնեն:

Նա շնորհակալ է բոլոր բարի մարդկանց, որ իրենց ձեռք մեկնեցին, ու իրենք զգացին, որ մենակ չեն իրենց խնդիրների ու դժվարությունների հետ:

«Վաչիկի շորերի համար մի հատ էլ պահարան ունենանք, ամեն ինչ գեղեցիկ կդասավորեմ», ասում է Արմինեն` մանկական ժպիտը պայծառ, սիրուն դեմքին:

Հավատանք, որ բարի մարդիկ կամ էլ Ձմեռ պապիկը փոքրիկ Վաչիկին մի պահարան էլ կնվիրեն, տատիկին էլ` մի հեռուսատացույց…Իսկ Արմինեն կսկսի աշխատել, ու փոքրիկ Վաչիկը վաղը կդառնա մեր երկրի լավ քաղաքացի` բոլորիս օգնությամբ:

Թամարա Գրիգորյան

Հ.Գ. Այս նյութն ուղարկեցի «168»  ժամի խմբագրություն, մեկ ամբողջ օր չպատասխանեցին: Ես էլ այստեղ եմ տեղադրում: Ըստ էության, սա նրանց աշխատանքի արդյունքն էր, բայց մարդկանց դա կարծես թե այնքան էլ չհետաքրքրեց ու չհուզեց: