Ապրելու կերպի մասին

Դեկտեմբերի 20-25 «Համազգային» թատրոնում տեղի է ունենում Իտալական ֆիլմերի փառատոն. ցուցադրվում են իտալալեզու ֆիլմեր` անգլերեն սուբտիտրերով: Փառատոնը կազմակերպվում է Հայաստանում Իտալիայի դեսպանատան եւ «Համազգային» թատրոնի կողմից: «Համազգային» թատրոնն էլ եմ շատ սիրում, ֆիլմեր էլJ Այսօր փառատոնի շրջանակներում դիտեցի «Եթե ես քո տեղը լինեի» (ռեժ. Ջուլիո Մանֆրոդոնիա) ֆիլմը:

Իմ կյանքում ոչ մի բան հենց էնպես չի լինում: Իմ ամեն դիտած ֆիլմ, կտավ, լսած երգ, կարդացած միտք, գիրք իմ որեւէ հարցի պատասխան է, եւ ես այն տեսնում եմ, լսում եմ ճիշտ ժամանակին:

Այս ֆիլմը երեք մարդու մասին էր: Նրանցից մեկը ռոք երգիչ է, կյանքն անց է կացնում բարերում երգելով եւ երազում է շատ փողի մասին, երկրորդը շատ հարուստ մի մարդ է, ով մեքենա է դարձել, ռոբոտ, միայն փող է աշխատում, ընտանիքը լքել է նրան, եւ նա հոգնել է իր կյանքից: Երրորդն ընտանիքի հայր է, կին ունի, երկու երեխա, սակայն նրան թվում է, թե իրեն պակասում է ազատությունը: Այս երեքն իրար պատմում են իրենց պրոբլեմները, եւ մեկի պրոբլեմը մյուսի համար աննշան բան է թվում. եթե ես քո տեղը լինեի, ասում են նրանք իրար ու հանկարծ երկնքում աստղերը տեղափոխվում են: Այս երեքը փոխվում են տեղերով ու ստանում են իրենց երազածը. երգիչն ընդունում է հարուստ գործարարի կերպարը, հարուստ գործարարը կին ու երկու երեխա է ձեռք բերում, իսկ ընտանիքի հայրն ստանում է այնքան ցանկալի ազատությունը:

Ֆիլմը մանրամասն չպատմեմ, բայց ասեմ, որ առաջին մի քանի օրը այս երեքն էլ ոգեւորված են լինում իրենց նոր դերերով ու լավագույնն են իրենց դրսեւորում: Հետո վեր են բարձրանում նրանց բնավորության գծերը: Գործարարն սկսում է ռոբոտի նման աշխատել ու այս մի ընտանիքն էլ է հրաժարվում իրենից, երգիչը քամուն է տալիս իրեն բաժին հասած ամբողջ կարողությունը ռոք համերգների կազմակերպման եւ սիրած աղջկան նվերներ անելու վրա: Իսկ ընտանիքի խեղճ հայրը չի կարողանում առանց իր ընտանիքի ու վերադառնում է ընտանիքի գիրկը. կինն արդեն բաժանվել էր գործարար-մեխանիզմից:

Ի վերջո, յուրաքանչուրն այս երեքից վերադառնում է իր նախորդ կյանքին. նրանց երազանքներն այն չէին, ինչ իրենք երազում էին….

Այս երեքին տրվեց հնարավորություն` ապրել իրենց երազած կյանքը, բայց նրանք չցանկացան, քանի որ նրանք այդ չէին երազում: Իհարկե, սա միայն մի ռեժիսորի կարծիք է, ոչ թե վերին անբեկանելի ճշմարտություն:

Կյանքն ապրելու շատ կերպեր կան, ու սեփական ուղին գտնելը երբեմն դժվար է: Հաճախ թվում է, թե մի ճանապարհը, մի դերը, մի ձեւը բավական չէ, քանի որ դու «բազմազան ես, հակասում ես քեզ ու բազմություններ ես պարունակում»: Դա, իհարկե, հրաշալի է, ինչպես կասեր Ուիթմենը, բայց ես հավատում եմ, որ սեփական ուղին կա. պետք է այն գտնել ու եթե ոչ երջանիկ, ապա գոնե բավարարված ապրել: